19 آذر 1403
ثبت دیدگاه سقوط سریع رژیم حاکم بر سوریه نشانگر ناممکن بودن این سبک و ژانر حکمرانی، و قوام و بقا ناپذیر بودن حکومت های نظامی-پلیسی و استبدادی-انحصاری (توسط یک فرد، خاندان، قبیله، و فرقه ی قومی و عقیدتی) است، آن هم در اقلیم و منطقه ای به شدت متنوع و متکثر به لحاظ قومی-فرهنگی.
این که قدرت های بزرگ (به مثابه ی شرط بیرونی) به چه میزان در میدان نقش بازی می کنند به قابلیت و استقبال مبنای درونی بستگی مستقیم دارد.
رژیم اسد به جای شنیدن صدای مطالبات دموکراتیک مردم سوریه در دوران "بهار عرب" و پذیرش گذار مسالمت آمیز قدرت به منتقدان مدنی داخلی، ترجیح داد با سرکوبی قهرآمیز، خشن ترین مخالفان را همچون مخاطب جدی خود قلمداد کند و سرانجام نیز کلید قدرت را با کمترین مقاومت به همین حریفان واگذارد!
سیاست خارجی ایران در موقعیت سوریه، بنابه مصالح ملی و منطقه ای ما، می بایست از روز نخست بر وساطت و گفتگو با تمامی نیروهای درگیر در جهت تنش زدایی و مفاهمه و یافت وفاق فراقومی-فرقه ای و همسویی مردمی در برابر قدرت های سلطه جو بر منطقه و جهان، بنا می شد (و نه سیاست یکجانبه گری و همدستی با دیکتاتوری های در حال فروپاشی، مانند رومانی چائوشسکو و..).
خوشبختانه دولتمردان سوری، در لحظه ی آخر، واگذاری خشونت پرهیز قدرت را پذیرفتند و مانع تداوم خونریزی و جنگ داخلی شدند، اما اگر این کار را در همان دوران "بهار" انجام داده بودند، شوم بختانه به این زمستان نمی رسیدند و صدها هزار کشته و میلیون ها آواره بر جای نمی گذاردند و خود نیز بس آبرومندانه تر کنار می نشستند.
رویاپردازان احیای شاهنشاهی-امپراطوری ها، از سنخ خلافت نوعثمانی و سلطنت نوصفوی، اما تا کنون، با به جان هم انداختن اقوام و مذاهب منطقه ی خاورمیانه، و به ویژه در اقلیم "شام"، نه تنها به شکل آشکار و رسوایی، در خدمت رژیم توسعه طلب و نسل کش تل آویو و حامیان نواستعمارگرش در جهان بوده اند، که محصول این گونه کشورگشایی های "رهاییبخش" جز خرابه های برجای مانده، از افغانستان و عراق و یمن و لیبی گرفته تا سوریه، نبوده است.
پس، ضمن عرض تبریک به ملت ستم دیده ی سوریه که از پی تحقق آزادی و مردم سالاری و احقاق عدل و حق بشری و شهروندی خود کوشیده اند، می بایست همدلانه و هشیارانه یادآوری کرد که این "پیروزی" نیز اگر آگاهانه هدایت نشود و بلافاصله و واسطه به استقرار بدیلی ملی(فراقومی-عقیدتی) و مردمی(دموکراتیک) نیانجامد، سرآغاز "فاجعه" ای دیگر خواهد گشت!